در برهوت

فکر میکردم سی ساله که بشم چقدر زندگیم قشنگ شده،

به تمام آرزوهام رسیدم

این فکرا رو وقتی ۲۰سالم بود میکردم

فکر میکردم شوهرم ، همونی خواهد بود که میخوام

همیشه ۴تا بچه میخواستم

اسم هاشون رو هم انتخاب کردم

۲تا دختر ۲تا پسر

اگه دوقلو هم باشن که چه بهتر

خونه م رو چقدر رویایی میدیدم

از این فکرا زیاد داشتم و فکر میکردم آرزو داشتن و فکر خوب کردن منو به رویاهام میرسونه

یه دختر که برورویی و قدوبالایی داره، تک دختر هم باشه، موقعیت خانوادگی ش هم خوب باشه...

امکان نداره به این آرزوها نرسه

غافل بودم از روزگار

سی ساله شدم و به هیچکدوم از آرزوهام نرسیدم

الان خودم بزرگ شدم و اون آرزوها دیگه بی معنی شدن برام

خودم بزرگ شدم به قیمت کوچک شدن ظرف جنبه و روحیه م

خودم بزرگ شدم به قیمت کوچک شدن ظرف آرزوهام

خودم بزرگ شدم به قیمت کوچک شدنم

سی سالگی سن مزخرفیه