ببوس مرا...
مرا
یک نقطه ام
که با تمام قدقامت صفر گونه ام
در برابر بارگاه تو
ایستاده ام
ای شکوه ناب بلند
ای فراز فراز فراز
ابرهای رحمت بارشت
را
ببار ببار
بس تشنه ام
مدام..........
دستان سپید بلندم
روی شب گونم سیاه
دلم پر امید..
به مهر توست ...
در آغوشم گیر
با دستان بلند کهکشانیت
خدای مهر زلال و روان
ببوس مرا
میوه ممنوعه
دامن من بود
و
اتش
نشسته بر لبهای من
سرخ و داغ
تو
اما
همه مرا
از باران بچین
اغوش میگسترانم
برای آرزو ی با تو بودن
و
می بارم از اسمان رسوایی
وقتی تورا
هر شب\" ماه\" میسرایم
مرا بچین
وقت بارش خیالم
میدانستی
میوه ممنوعه سرنوشت همه اسمانی هاست
پس مرا بچین
ای \" ماه \"
زیباترین حرفت را بگو
شکنجه ی پنهان ِ سکوت ات را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه یی بی هوده می خوانید . ــ
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بی هوده گی نیست
چرا که عشق
حرفی بی هوده نیست .
حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطر ِ فردای ما اگر
بر ماش منتی ست ؛
چرا که عشق
خود فرداست
خود همیشه است .
احمد شاملو
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﻟﻮﺍﭘﺲ ﺗﺮﻡ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻧﺠﯿﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﻡ
ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻓﺖ
ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽ ؟
ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻓﺖ
ﺭﻫﺎ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﻤﻪ ﺩﻟﺴﭙﺮﺩﮔﯽ ؟
ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻨﻮﺯ
ﺭﺍﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﯽ
ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ
ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮ
ﺭﻫﺎ ﺷﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ
ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺩﻣـــــ ِ ﻫﻤـــــﻪ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾـــــﮯ
ڪﻪ ﺗﻮ ﺧـــــﻮﺍﺏﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷـــــد ﮔــــــــــــــــــــﺮﻡ...
++
وقتی بچه بودم کنار مادرم می‌خوابیدم و هرشب یک آرزو می‌کردم.
مثلاً آرزو می‌کردم برایم اسباب بازی بخرد؛ می‌گفت «می‌خرم به شرط اینکه بخوابی.»
یا آرزو می‌کردم برم بزرگترین شهربازی ِدنیا؛ می‌گفت «می‌برمت به شرط اینکه بخوابی.»
یک شب پرسیدم «اگر بزرگ بشوم به آرزوهایم می‌رسم؟» گفت «می‌رسی به شرط اینکه بخوابی»
و حالا ؛
میبینمت
به شرط اینکه بخوابم
باید که به صحرا بزنم گاه گُداری
این شهر برای من ِ بی حوصله تنگ است...
غیرتی تر شده ام گرم مکن محفل را
پیش چشم همه دیوانه مکن عاقل را
مثل خنثی گر بمبی که دو سیمش سرخ است
مانده ام قید لبت را بزنم یا دل را ...
+
بهای سنگینی دادم تا فهمیدم؛
کسی را که قصد ماندن ندارد ، باید راهی کرد
گاهی خوابت را می‌بینم
بی‌صدا
بی‌تصویر
مثل ِماهی در آب‌های تاریک
که لب می‌زند و
معلوم نیست
حباب‌ها کلمه‌اند
یا بوسه‌هایی از دل‌تنگی
...
